Aktualnie stosowane przyrządy i urządzenia diagnostyczne umożliwiają praktyczne przeprowadzenie oceny stanu technicznego układu napędowego pojazdu.

Wyposażenie do diagnozowania układu napędowego można podzielić na:
- przyrządy pomiarowe ogólnego przeznaczenia,
- endoskopy techniczne,
- przyrządy do pomiaru luzów kątowych i osiowych,
- urządzenia do diagnozowania wibroakustycznego,
- hamownie podwoziowe.

1. Przyrządy pomiarowe ogólnego przeznaczenia
Do tej grupy należą ogólnodostępne przyrządy pomiarowe, jak na przykład liniały, sprawdziany, suwmiarki, czujniki zegarowe itp. Przyrządy te wykorzystuje się do pomiaru geometrycznych parametrów stanu technicznego, takich jak: skok jałowy pedału sprzęgła, skok roboczy pedału sprzęgła, luz osiowy wałka atakującego przekładni głównej itp.

2. Endoskopy techniczne
Endoskop techniczny umożliwia obserwację, ocenę stanu i weryfikację przestrzeni niedostępnych: komór spalania silnika, przestrzeni zamkniętych zespołów układu przeniesienia napędu (skrzyń biegów, skrzyń rozdzielczych, mostów napędowych), zamkniętych profili nadwozia oraz odczyt numerów identyfikacyjnych pojazdu.
Wersja podstawowa endoskopu technicznego, pozwalająca na wykonanie badania, składa się z następujących elementów:
- sondy (wziernika),
- źródła światła,
- przewodu światłowodowego (przesyłającego strumień światła oświetlającego badany element), przewodów elektrycznych.

Dostępne są dwie odmiany sond: sztywne i elastyczne. Sondy sztywne wykonane są w postaci metalowego pręta, w którym umieszczony jest układ optyczny, mającego złącze do podłączenia zewnętrznego źródła światła oraz okular umożliwiający obserwację obrazu i podłączenie wyposażenia dodatkowego (np. aparatu cyfrowego). W sondach elastycznych do przesyłania obrazu widzianego przez obiektyw wykorzystuje się wiązkę światłowodową.
Wszystkie rodzaje sond (sztywne i elastyczne) mają w swoim wnętrzu oddzielną wiązkę światłowodową ułożoną obok układu optycznego, która umożliwia doprowadzenie strumienia światła do obszaru obserwacji.
Sonda elastyczna, w porównaniu z sondą sztywną, ma większe możliwości penetracji miejsc trudno dostępnych. Cięgna umieszczone wzdłuż elastycznej osłony światłowodów są połączone z dźwignią, którą porusza osoba wykonująca badanie. Dzięki temu końcówka sondy z obiektywem może zmieniać swoje położenie w jednej lub dwóch płaszczyznach.
Pomimo pewnych ograniczeń w docieraniu do trudno dostępnych miejsc sonda sztywna wystarcza jednak w większości praktycznie spotykanych przypadków badań przestrzeni zamkniętych. Dzięki układowi soczewkowo-pryzmatycznemu zapewnia wyższą jakość obrazu i jest znacznie tańsza od sondy elastycznej.
Współczesne wersje endoskopów technicznych posiadają wymienne elementy zapewniające elastyczność sondy (pamięć kształtu) lub sztywność sondy (obudowa rurowa). Dzięki temu mogą być wykorzystywane zarówno jako endoskopy z sondą sztywną, jak i sondą elastyczną. Endoskopy oferowane w wersji podstawowej mają możliwość dalszej rozbudowy i pozwalają na dowolne kształtowanie zestawu, stosownie do potrzeb użytkownika (np. możliwość dodania wyposażenia do rejestracji obrazu).
Nowymi odmianami endoskopów technicznych są wideoendoskopy przewodowe i bezprzewodowe. Współczesny wideoendoskop składa się z wodoszczelnej głowicy zawierającej kamerę z przetwornikiem obrazu i diody LED oświetlające miejsce obserwacji oraz połączonego z nią elastycznym wężem monitora z kolorowym ekranem ciekłokrystalicznym. Monitor może być zintegrowany z rękojeścią lub odłączany. Sygnał zawierający dane obrazu jest w pierwszym przypadku przesyłany do monitora przewodem, w drugim zaś drogą radiową. Na rys. 1 przykładowo przedstawiono endoskopy techniczne oferowane przez firmę Elhos (endoskop Okulus i wideoendoskop), a na rys. 2 elementy wideoendoskopu 8807AL firmy Goscam.
 
3. Przyrządy do pomiaru luzów osiowych i kątowych
Do pomiaru sumarycznego luzu kątowego i luzu osiowego w zespołach i mechanizmach układu napędowego służą różne przyrządy. Dwa z nich zostaną przedstawione bardziej szczegółowo.

3.1. Przyrząd do pomiaru skoku jałowego (roboczego, całkowitego) pedału sprzęgła
Przyrząd ma bardzo prostą budowę i jest wygodny w użyciu. Liniał metalowy (produkowany seryjnie) został umocowany wahliwie do podstawki i zaopatrzony w dwa suwaki samohamowne. Przyrząd ustawia się na podłodze pojazdu tak, aby dolny suwak dotykał spodu stopki pedału, liniał był równoległy do płaszczyzny ruchu pedału i styczny do zataczanego przez niego łuku. Naciskanie na pedał powoduje jego przesunięcie o żądany skok, razem z dolnym suwakiem. Po odjęciu przyrządu od podłogi odczytuje się odległość między suwakami na skali liniału.

3.2. Przyrząd do pomiaru luzu kątowego w układzie napędowym pojazdu
Rozwiązania konstrukcyjne przyrządów do pomiaru luzu kątowego w układach napędowych samochodów są opisane w literaturze. Taki przyrząd składa się z dwóch zasadniczych elementów: tarczy pomiarowej oraz uchwytu z wymiennymi szczękami płaskimi (rys. 3). W skład uchwytu wchodzą: śruba pociągowa z górną szczęką pryzmową, ruchoma dolna szczęka pryzmowa, pręt ustalający położenie szczęk oraz pokrętło śruby pociągowej. W szczękach pryzmowych są otwory, w których można mocować szczęki płaskie. Ponadto w dolnej szczęce jest gniazdo do mocowania klucza dynamometrycznego. Zespół pomiarowy jest mocowany do szczęki dolnej i składa się z wieszaka oraz tarczy pomiarowej. Na obwodzie tarczy znajduje się kanalik częściowo wypełniony cieczą oraz podziałka kątowa. Do wykonania pomiaru potrzebny jest klucz dynamometryczny, służący do przyłożenia określonego momentu przez uchwyt przyrządu na wybrane zespoły układu napędowego samochodu.
Schemat pomiaru luzu kątowego za pomocą takiego przyrządu przedstawiono na rys. 4. Przyrząd mocuje się na przegubie krzyżakowym (szczęki płaskie) lub na rurze wału napędowego (szczęki pryzmowe). Punkt mocowania dzieli układ napędowy na dwie grupy zespołów. Po unieruchomieniu końcowego elementu każdej z grup można zmierzyć sumaryczne luzy kątowe w zespołach danej grupy. Unieruchomienie to odbywa się: za pomocą silnika (włączone sprzęgło i bieg w skrzyni przekładniowej), za pomocą hamulca ręcznego umieszczonego na wale napędowym lub za pomocą zahamowanych kół napędowych. Jednocześnie elementy niesprawdzanej w danej chwili grupy muszą mieć swobodny obrót większy od mierzonego luzu. W tym celu podnosi się jedno koło napędzane (podczas pomiaru luzu grupy pierwszej), wyłącza sprzęgło lub włącza bieg neutralny w skrzyni przekładniowej – podczas pomiaru luzu grupy drugiej. Kąt swobodnego obrotu w ramach luzu kątowego sprawdzanej grupy jest mierzony na tarczy z podziałką kątową względem poziomu, jaki tworzy ciecz w kanaliku w dwóch skrajnych położeniach przyrządu.
Przyrząd umożliwia pomiar luzu kątowego całego układu napędowego, wybranych grup zespołów oraz poszczególnych zespołów, zależnie od punktu jego zamocowania.