Porady prawne
Czy do zatrudnienia osoby niepełnosprawnej w zakładzie potrzebna jest zgoda Państwowej Inspekcji Pracy?
W zakładach pracy pracodawcy chętnie korzystają z zatrudniania osób niepełnosprawnych na stanowiskach pracy z uwagi m.in. na liczne dofinansowania i różnego rodzaju ulgi. Warto przypomnieć, że zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity: Dz. U. 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm.) istnieją trzy stopnie niepełnosprawności, które zastąpiły dawną pierwszą, drugą i trzecią grupę inwalidztwa. Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.
Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne. Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.
Zaliczenie do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności osoby, o której mowa wyżej, nie wyklucza możliwości zatrudnienia tej osoby u pracodawcy niezapewniającego warunków pracy chronionej, w przypadkach:
1) przystosowania przez pracodawcę stanowiska pracy do potrzeb osoby niepełnosprawnej;
2) zatrudnienia w formie telepracy.
Kontrolę w zakresie spełniania ww. warunku przeprowadza Państwowa Inspekcja Pracy.
Powyższy stan prawny obowiązuje od kwietnia 2010 r. i nie ma potrzeby uzyskania pozytywnej opinii inspekcji pracy. Chodzi w tym przypadku o bieżący nadzór i kontrolę organu PIP tak jak każdego pracodawcę.
Ile w tym roku wynosi odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych i czy zmieniły się zasady jego naliczania oraz gospodarowania?
Kwota odpisu podstawowego określa dla firmy minimalny obowiązkowy odpis na ZFŚS w danym roku w przeliczeniu na jednego pracownika. Jeżeli w firmie został utworzony ZFŚS, to w danym roku musi on przelać na konto ZFŚS kwotę odpowiadającą liczbie zatrudnionych pracowników na dzień 31 grudnia w danym roku pomnożoną przez kwotę przypadającą na jednego zatrudnionego. Kwota odpisu podstawowego zależy od kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. Odpis na jednego zatrudnionego wynosi 37,5% , na jednego zatrudnionego w szczególnie uciążliwych warunkach 50% tej kwoty. Odpis na jednego pracownika młodocianego w I roku nauki: 5%, w II roku nauki: 6%, w III roku nauki: 7% kwoty przeciętnego rocznego wynagrodzenia.
W 2010 r. podstawą do obliczenia wysokości odpisów na ZFŚS jest kwota 2794,25 zł.
Podstawa prawna:
- ustawa z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 1996 r. nr 70, poz. 335 z późn. zm.)
- obwieszczenie Prezesa GUS z 19 lutego 2010 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w 2009 r. i w drugim półroczu 2009 r. (M.P. nr 10, poz.104).
Świadczenie urlopowe w 2010 r.
Pracodawcy, którzy nie tworzą zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, ale wypłacają pracownikom świadczenia urlopowe, mogą już obliczyć ich prawidłową wartość nieprzekraczającą określonej kwoty obowiązującej w 2010 r. Maksymalna wysokość świadczenia nie może przekroczyć kwoty odpisu podstawowego na jednego zatrudnionego, czyli 1047,84 zł (w przypadku pracowników zatrudnionych w normalnych warunkach).
mgr Robert Gorczyca
prawnik
W zakładach pracy pracodawcy chętnie korzystają z zatrudniania osób niepełnosprawnych na stanowiskach pracy z uwagi m.in. na liczne dofinansowania i różnego rodzaju ulgi. Warto przypomnieć, że zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity: Dz. U. 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm.) istnieją trzy stopnie niepełnosprawności, które zastąpiły dawną pierwszą, drugą i trzecią grupę inwalidztwa. Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.
Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne. Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.
Zaliczenie do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności osoby, o której mowa wyżej, nie wyklucza możliwości zatrudnienia tej osoby u pracodawcy niezapewniającego warunków pracy chronionej, w przypadkach:
1) przystosowania przez pracodawcę stanowiska pracy do potrzeb osoby niepełnosprawnej;
2) zatrudnienia w formie telepracy.
Kontrolę w zakresie spełniania ww. warunku przeprowadza Państwowa Inspekcja Pracy.
Powyższy stan prawny obowiązuje od kwietnia 2010 r. i nie ma potrzeby uzyskania pozytywnej opinii inspekcji pracy. Chodzi w tym przypadku o bieżący nadzór i kontrolę organu PIP tak jak każdego pracodawcę.
Ile w tym roku wynosi odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych i czy zmieniły się zasady jego naliczania oraz gospodarowania?
Kwota odpisu podstawowego określa dla firmy minimalny obowiązkowy odpis na ZFŚS w danym roku w przeliczeniu na jednego pracownika. Jeżeli w firmie został utworzony ZFŚS, to w danym roku musi on przelać na konto ZFŚS kwotę odpowiadającą liczbie zatrudnionych pracowników na dzień 31 grudnia w danym roku pomnożoną przez kwotę przypadającą na jednego zatrudnionego. Kwota odpisu podstawowego zależy od kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. Odpis na jednego zatrudnionego wynosi 37,5% , na jednego zatrudnionego w szczególnie uciążliwych warunkach 50% tej kwoty. Odpis na jednego pracownika młodocianego w I roku nauki: 5%, w II roku nauki: 6%, w III roku nauki: 7% kwoty przeciętnego rocznego wynagrodzenia.
W 2010 r. podstawą do obliczenia wysokości odpisów na ZFŚS jest kwota 2794,25 zł.
Podstawa prawna:
- ustawa z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 1996 r. nr 70, poz. 335 z późn. zm.)
- obwieszczenie Prezesa GUS z 19 lutego 2010 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w 2009 r. i w drugim półroczu 2009 r. (M.P. nr 10, poz.104).
Świadczenie urlopowe w 2010 r.
Pracodawcy, którzy nie tworzą zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, ale wypłacają pracownikom świadczenia urlopowe, mogą już obliczyć ich prawidłową wartość nieprzekraczającą określonej kwoty obowiązującej w 2010 r. Maksymalna wysokość świadczenia nie może przekroczyć kwoty odpisu podstawowego na jednego zatrudnionego, czyli 1047,84 zł (w przypadku pracowników zatrudnionych w normalnych warunkach).
mgr Robert Gorczyca
prawnik
Komentarze (0)