Natomiast klej dwuskładnikowy stosowany jest także z dużym powodzeniem do łączenia blach poszycia bocznego podczas częściowej jego wymiany. Zastosowanie w tym przypadku spawania lub zgrzewania spowodowałoby nie tylko pofalowanie blach, ale także dodatkowe prace wykończeniowe (fot. 4).
Także klej do szyb może mieć zastosowanie do przyklejania poszyć zewnętrznych. Tu przykładem jest przyklejanie zewnętrznego poszycia drzwi w samochodach VW (fot. 5).
Połączenia klejone ze względu na ciągłość spoiny są bardziej odporne na deformacje podczas zderzenia, dzięki czemu zwiększają bezpieczeństwo samochodu. Wpływają także wydatnie na zmniejszenie drgań karoserii i na jej wyciszenie. Dzięki klejeniu i nitowaniu można łączyć ze sobą elementy wykonane z różnych materiałów. Coraz częściej stosuje się aluminium i tworzywa sztuczne, które wypierają blachy stalowe.
Przedstawione powyżej kleje stosowane są w budowie i naprawie nadwozi pojazdów. W zależności od tego, jaka spoina ma łączyć klejone elementy – twarda, sprężysta lub elastyczna, mamy do wyboru 3 rodzaje mas klejących: klej epoksydowy 2K, masę silanową 1K oraz klej do szyb o podwyższonym module sprężystości.
Jest jeszcze jeden produkt na bazie żywic epoksydowych, służący do wyrównywania nierówności i wygładzania powierzchni blach po pracach blacharskich. Ma on właściwości klejące, ale przede wszystkim nie zmienia swojej objętości podczas procesu utwardzania i bardzo dobrze szlifuje się, także w miejscach o bardzo cienkiej warstwie. Jest to tzw. zimna cyna. Stosowany jest zamiast szpachlówek oraz cyny (fot. 6).
„Zimna cyna” łączy dodatnie właściwości obydwu tych materiałów i nie ma ich wad. Idealnie daje się szpachlować, szlifować, szybko schnie, nie zmniejsza swojej objętości i nie wymaga podgrzewania elementu do wysokiej temperatury.
Wiesław Wielgołaski
Artykuł pochodzi z wydania 2014/2015 publikacji „Warsztat Blacharsko-Lakierniczy”.
Komentarze (0)