Klasyfikacja wg GVO
Obowiązujące w Polsce od 2004 r. tzw. rozporządzenia GVO (Rozporządzenie Komisji Europejskiej 1400/2002 z 31.07.2002 r. oraz polskie Rozporządzenie Rady Ministrów z 28.01.2003 r.), choć po raz pierwszy wprowadziły do obiegu prawnego definicje różnych kategorii części zamiennych, to jednak nie okazały się skuteczne przy porządkowaniu tej kwestii na rynku, a zwłaszcza w umysłach kierowców.
Schemat. Uproszczony schemat rynku części zamiennych z uwzględnieniem zasad GVO.
Jedynie w zakresie części nadwozia naciski firm ubezpieczeniowych przyczyniły się do ujednolicenia nomenklatury i wprowadzenia przez różnych dostawców wspólnego systemu oznaczeń. Przypomnijmy go przy tej okazji (schemat).
Jakie skutki niesie klasyfikacja wg GVO?
Pokazywanie tej czy podobnych klasyfikacji miałoby tylko akademicki charakter, gdyby nie skutki prawne jakie przynoszą wraz z tą klasyfikacją przepisy GVO 1400/2002. GVO nie tylko wprowadza pojęcie “oryginalnych części zamiennych” i “części zamiennych o porównywalnej jakości”, ale – co ważniejsze – określa kto i kiedy danej kategorii części może użyć i jakie to może rodzić skutki prawne dla serwisu, warsztatu, klienta i koncernu.
Rys. 1. Nomenklatura!
Słownictwo i wnioski przedstawiono na kolejnych schematach obok (rys. 1-3). Na koniec chciałbym przypomnieć szczegółowy opis nomenklatury zaproponowanej do stosowania Komunikatem nr 1 z 16 kwietnia br. sygnowanym podpisami przedstawicieli firm ubezpieczeniowych PZU i Warta oraz kilku dystrybutorów części zamiennych (na pierwszym egzemplarzu widniały podpisy m.in. Inter-Cars i Polcar, BHMD, Auto-Elements) i producentów (Pilkington), przez Stowarzyszenie Producentów Części Motoryzacyjnych.
Rys. 2. Linia podziału zastosowań pomiędzy kategoriami części zamiennych.
System ten przewiduje nie tylko stosowanie jako pierwszej litery znaku O, Q, Z lub P określającego jednoznacznie przynależność “prawną” do danej kategorii GVO (komunikat nazywa to “Identyfikatorem Statusu Prawnego”) - i to byłoby wspólne dla wszystkich stosujących system - ale dopuszcza też “rozszerzanie” oznaczenia “prawnego” o dalsze litery i cyfry (o tzw. “Indeksy Informacji Dodatkowej”), które byłyby ustalane indywidualnie przez dystrybutorów i przekazywały informacje “dodatkowe”. Oto odpowiedni fragment zaleceń na ten temat (cytat - obok).
Rys. 3. Z jakich kategorii części może korzystać warsztat wykonujący daną naprawę.
W praktyce przyjęło się używać dodatkowych symboli:
PT – gdy część porównywalnej jakości posiada dodatkowo certyfikat Instytutu Thatcham
PC – gdy część porównywalnej jakości posiada dodatkowo certyfikat Instytutu Centro Zaragoza
PJ – gdy dystrybutor z jakichś innych powodów poleca daną część porównywalnej jakości do stosowania
Zastosowanie ww. oznaczeń w systemach kosztorysowania napraw powypadkowych Monex® (firmy Eurotax) i Estimorph® (firmy Audatex) bardzo spopularyzowało je w dziedzinie części do napraw powypadkowych. W dziedzinie części mechanicznych nie wydaje się, by podobna klasyfikacja i system oznaczeń odgrywały w Polsce jakąkolwiek rolę.
Adrian R. Sklorz (www.expert.org.pl) Analityk Fundacji MULTI-EXPERT Auto-Elements www.element.com.pl
Komentarze (1)