Wszystkie badania potwierdzają, że przeciętnie przewody zapłonowe zachowują co najmniej 90% swej skuteczności przez około dwa lata eksploatacji w pojeździe lub 50 tys. przejechanych kilometrów. Później obniżenie ich sprawności może już następować dość szybko. Zależy to od konstrukcji samochodu, gdyż w niektórych modelach zużywają się one bardzo szybko, a w innych są niemal niezniszczalne. Zależy to też od rodzaju samego przewodu. Ogólnie można powiedzieć, iż wiązka przewodów zapłonowych jest tak trwała, jak najsłabszy z jej elementów, do których należą: rdzeń, izolacja i metalowe końcówki, a ewentualnie też umieszczone w nich oporniki.

Obecnie stosuje się trzy podstawowe rodzaje rdzeni przewodów zapłonowych: węglowe, miedziane i ferrytowe. Najwyższą trwałość wykazują rdzenie miedziane, ale nie można ich instalować bez znacznie mniej trwałych oporników, najczęściej ceramicznych i przez to obarczonych podobną wadą jak rdzenie węglowe. Węgiel występuje w rdzeniach węglowych przeważnie w postaci grafitu rozproszonego w spajającym jego cząsteczki lateksie. Między tymi cząsteczkami dochodzi do mikrowyładowań, powodujących ich wypalanie. W tych miejscach następuje lokalny wzrost oporności, z czasem rośnie ona w całym przewodzie węglowym i przepływ prądu staje się niemożliwy. Rdzenie ferrytowe nie ustępują trwałością miedzianym, gdyż elementem przewodzącym jest w nich spiralnie nawinięty cienki drut z kwasoodpornej stali.

Izolacje przewodów wysokiego napięcia wykonuje się z polichlorku winylu, polietylenów, termopolimerów i silikonów. Silikon – mimo odporności na wodę, wysokie temperatury i dość wysokie napięcia – odznacza się niską wytrzymałością mechaniczną, stwarzającą problemy z trwałym montażem blaszanych końcówek. Ma też wadę ekologiczną, polegającą na praktycznym braku możliwości recyklingu. W przypadku przewodów z rdzeniem węglowym, silikonowe izolacje są konieczne, przy innych rdzeniach można z niego bez szkody zrezygnować.

Newralgicznym punktem wszystkich rodzajów przewodów są miejsca łączenia rdzeni z końcówkami, ze względu na impulsowy przepływ wysokiego napięcia, powodujący przyspieszoną korozję metalu i będący jej konsekwencją wzrost oporności. Szczególnie podatne są na to rdzenie węglowe, łączone w tańszych rozwiązaniach bezpośrednio z blaszką kontaktową. Znaczne odległości węgla i występujących w tych końcówkach metali w szeregu elektrochemicznym powodują szybkie przechodzenie cząsteczek węglowych na blaszkę. Ich późniejszemu wypalaniu towarzyszy znaczny wzrost oporu w miejscu połączenia. W przypadku przewodów miedzianych oraz ferrytowych takie zjawiska nie zachodzą.

Takie są obiektywne prawa fizyki i chemii, decydujące o rzeczywistej trwałości przewodów zapłonowych. Czym więc kierują się producenci udzielający na swe wyroby ryzykownej trzyletniej gwarancji? Chyba nie chęcią ich bezpłatnej wymiany w trzecim roku użytkowania. Może liczą na to, że klient do tego czasu zgubi potrzebny przy reklamacji dowód zakupu? Prawdę mówiąc, w ogóle nie opłaca się w żadnym wypadku czekać z wymianą przewodów tak długo. Koszt nowych jest znacznie niższy od strat powodowanych niesprawnością zapłonu.