W przeszłości większość czynności obsługowych i ewentualnych napraw wykonywana była osobiście przez samych użytkowników. Obecnie jednak ze względu na stopień zaawansowania technicznego konstrukcji jednośladów proporcje te zmieniają się coraz bardziej w kierunku zlecania koniecznych do przeprowadzania napraw i ich bieżącej obsługi serwisowej wyspecjalizowanym placówkom usługowym, a w związku z tym w dość szybkim tempie wzrasta popyt na tego typu usługi. Przy organizacji profesjonalnie działającego serwisu obsługi jednośladów konieczne jest wyposażenie warsztatu w specjalistyczny sprzęt. W przeciwieństwie do pojazdów samochodowych, które w trakcie większości prac (z wyjątkiem czynności wykonywanych przy podwoziach) obsługowo- -naprawczych stoją na kołach, przy obsłudze motocykli konieczne jest zapewnienie ich stabilnego osadzenia w pozycji roboczej w trakcie wykonywania przewidzianych czynności.

W tym celu stosowane są w warsztacie motocyklowym specjalne podstawki zapewniające bezpieczne i pewne ustawienie jednośladu, nawet po zdemontowaniu obydwu kół. W zależności od rodzajów motocykli oraz zakresu wykonywanych prac stosuje się podstawki:
- pod koło przednie,
- pod koło tylne,
- pod koło tylne jednowahaczowe lewostronne,
- pod koło tylne jednowahaczowe prawostronne,
- pod główkę ramy.

Niestety, ze względu na zbyt niskie usytuowanie głównych podzespołów wykonywanie jakichkolwiek prac obsługowo-naprawczych przy motocyklach ustawionych na podstawach umieszczonych na poziomie posadzki w warsztacie jest i tak bardzo utrudnione i nie zapewnia spełnienia podstawowych zasad ergonomii pracy.

W związku z tym konieczne jest zastosowanie na stanowisku obsługowym w warsztacie jednego z możliwych dwóch rozwiązań:
- wykorzystanie odpowiedniego najazdu – zapewniającego usytuowanie motocykla i osadzenie go w odpowiednich stojakach na dogodnej dla obsługującego pracownika wysokości. Najazdy tego typu mają zwykle regulowaną wysokość w celu dostosowania jej do pola widzenia i wygodnej pozycji roboczej (siedzącej lub stojącej) obsługującego. Jego szerokość musi umożliwić wygodny dostęp obsługującego do motocykla spoza najazdu, a zarazem zapewnić dostęp do niego z poziomu samego najazdu w celu swobodnego i bezpiecznego wprowadzenia i sprowadzenia obsługiwanego motocykla;
- zainstalowanie jednego z dostępnych rozwiązań konstrukcyjnych podnośników – rozwiązania znacznie bardziej optymalnego i zdecydowanie wygodniejszego w obsłudze i eksploatacji.

Wśród podnośników motocyklowych wyróżnić można konstrukcję:
- jednoramienną – z hydraulicznym napędem ramienia unoszącego. Przy wprowadzaniu motocykla na podstawę podnośnika ramię unoszące znajduje się w pozycji spoczynkowej, czyli w poziomie. Ramię to jednym końcem osadzone jest uchylnie w podstawie podnośnika, natomiast drugi jego koniec zaopatrzony jest w odpowiedni uchwyt umożliwiający stabilne zamocowanie motocykla. W zależności od potrzeb obsługowych ramię unoszone jest za pomocą siłownika hydraulicznego w zakresie kątowym od 0 do 900 (czyli od poziomu do pozycji pionowej);
- nożycową – z hydraulicznym napędem unoszącym. Przy tym rozwiązaniu, podnośnik, w zależności od konstrukcji w pozycji spoczynkowej, ma płytę najazdową opuszczoną na posadzce warsztatu i wówczas motocykl wprowadzany jest na nią poprzez dodatkowy najazd lub osadzoną na równi z posadzką i wówczas zbędne są przy niej dodatkowe najazdy. Często tego typu konstrukcje doposażone są ponadto w dodatkowy podnośnik zlokalizowany na unoszonej platformie, służący do uniesienia jednego z kół motocykla. Podnośniki z tej grupy wyposażone są również w specjalne uchwyty mocujące (zazwyczaj chwytające za koła) zapewniające w pełni stabilną pozycję unoszonych motocykli;
- pantograficzną – z hydraulicznym napędem unoszącym. Funkcje użytkowe są takie same jak w konstrukcji nożycowej. Odmienny jest jedynie sposób unoszenia platformy najazdowej.