Z uwagi na zimową porę jeden z Czytelników zwrócił się z pytaniem, jak powinna wyglądać procedura odśnieżania dachów w zakładach pracy?
Nadmierna ilość śniegu lub lodu na dachach może prowadzić do naruszenia bezpieczeństwa konstrukcji budynku, a w konsekwencji bezpieczeństwa jego użytkowania. Koniecznym więc staje się odśnieżanie dachów, ciągów komunikacyjnych i usuwanie sopli lodu zwisających z dachów budynków.
Teoretycznie do zadań związanych z odśnieżaniem można skierować pracownika nieposiadającego specjalnych kwalifikacji, tym niemniej zabronione będzie dopuszczenie go do takich prac, jeżeli pracownik ten:
- nie posiada aktualnego szkolenia w dziedzinie bhp, którego program obejmował zagadnienia dotyczące bhp przy odśnieżaniu obiektów;
- nie posiada ważnego i aktualnego badania lekarskiego stwierdzającego zdolność do wykonywania pracy przy odśnieżaniu, w tym specjalistycznego badania lekarskiego do wykonywania prac na wysokości; pracownicy zatrudniani przy pracach na wysokości do 3 m podlegają badaniom lekarskim okresowym co 3-5 lat (w zależności od wskazań lekarza), a powyżej 3 m – co 2-3 lata (w zależności od wskazań lekarza), przy czym osoby po ukończeniu 50. roku życia – corocznie;
- nie został zapoznany z oceną ryzyka zawodowego związanego z wykonywaną pracą.
Zabronionym jest także zatrudnianie:
- kobiet ciężarnych przy pracach na wysokości – poza stałymi galeriami, pomostami, podestami i innymi stałymi podwyższeniami, posiadającymi pełne zabezpieczenie przed upadkiem (bez potrzeby stosowania środków ochrony indywidualnej przed upadkiem) oraz wymagającej wchodzenia i schodzenia po drabinach i klamrach;
- młodocianych (osób, które ukończyły 16 lat, a nie przekroczyły 18 lat) przy pracach na wysokości powyżej 3 m, grożących upadkiem z wysokości, w tym w szczególności narażających na zmienny mikroklimat, prowadzonych na zewnątrz budynku.
Najpoważniejszym zagrożeniem, na które narażony jest pracownik skierowany do odśnieżania dachu, jest upadek z wysokości. W rozumieniu przepisów § 105 Rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września 1997 roku w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. 03.169.1650) pracą na wysokości jest ta, która wykonywana jest na powierzchni znajdującej się co najmniej 1,0 m nad poziomem podłogi lub ziemi. Na tak umiejscowionych powierzchniach, na których w związku z wykonywaną pracą mogą przebywać pracownicy lub służących jako przejścia, powinny być zainstalowane balustrady składające się z poręczy ochronnych, umieszczonych na wysokości co najmniej 1,1 m i krawężników na wysokości co najmniej 0,15 m.
Dodatkowo pomiędzy poręczą i krawężnikiem, w połowie wysokości powinna być umieszczona poprzeczka lub przestrzeń ta powinna być wypełniona w sposób uniemożliwiający wypadnięcie osób. Jeżeli ze względu na rodzaj i warunki wykonywanych prac zastosowanie balustrad lub innych środków technicznych jest niemożliwe lub nie będzie spełniać swojej funkcji, pracodawca jest obowiązany wyposażyć pracownika w odpowiednie środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości. Czynnikiem wywierającym w tym przypadku główny wpływ na dobór tych środków powinien być kształt, stromość i konstrukcja dachu, na którym wykonywana jest praca. Dlatego też sprzęt chroniący przed upadkiem z wysokości, aby prawidłowo spełniał swoje funkcje, musi być odpowiednio dobrany do stanowiska, na którym jest stosowany. W chwili obecnej w Polsce zagadnienia związane z wymaganiami stawianymi sprzętowi chroniącemu przed upadkiem z wysokości i metodami jego badań oraz podstawowymi zasadami użytkowania zawarte są w następujących Polskich Normach: PN-EN 353-1:2005, PN-EN 353-2:2005, PN-EN 354:2006, PN-EN 355:2005, PN-EN 360:2005, PN-EN 361:2005, PN- -EN 362:2006, PN-EN 363:2005, PN-EN 795:1999, PN-EN 358:2002.
Systemy, w które jest zestawiany indywidualny sprzęt chroniący przed upadkiem z wysokości, można podzielić na dwa podstawowe rodzaje:
- powstrzymujące spadanie z wysokości,
- uniemożliwiające rozpoczęcie spadania z wysokości.
Jak już wspominano uprzednio, czynnikiem decydującym o doborze środków chroniących przed upadkiem z wysokości jest konstrukcja, stromość i kształt dachu.
Robert Gorczyca
prawnik, specjalista ds. bhp
Teoretycznie do zadań związanych z odśnieżaniem można skierować pracownika nieposiadającego specjalnych kwalifikacji, tym niemniej zabronione będzie dopuszczenie go do takich prac, jeżeli pracownik ten:
- nie posiada aktualnego szkolenia w dziedzinie bhp, którego program obejmował zagadnienia dotyczące bhp przy odśnieżaniu obiektów;
- nie posiada ważnego i aktualnego badania lekarskiego stwierdzającego zdolność do wykonywania pracy przy odśnieżaniu, w tym specjalistycznego badania lekarskiego do wykonywania prac na wysokości; pracownicy zatrudniani przy pracach na wysokości do 3 m podlegają badaniom lekarskim okresowym co 3-5 lat (w zależności od wskazań lekarza), a powyżej 3 m – co 2-3 lata (w zależności od wskazań lekarza), przy czym osoby po ukończeniu 50. roku życia – corocznie;
- nie został zapoznany z oceną ryzyka zawodowego związanego z wykonywaną pracą.
Zabronionym jest także zatrudnianie:
- kobiet ciężarnych przy pracach na wysokości – poza stałymi galeriami, pomostami, podestami i innymi stałymi podwyższeniami, posiadającymi pełne zabezpieczenie przed upadkiem (bez potrzeby stosowania środków ochrony indywidualnej przed upadkiem) oraz wymagającej wchodzenia i schodzenia po drabinach i klamrach;
- młodocianych (osób, które ukończyły 16 lat, a nie przekroczyły 18 lat) przy pracach na wysokości powyżej 3 m, grożących upadkiem z wysokości, w tym w szczególności narażających na zmienny mikroklimat, prowadzonych na zewnątrz budynku.
Najpoważniejszym zagrożeniem, na które narażony jest pracownik skierowany do odśnieżania dachu, jest upadek z wysokości. W rozumieniu przepisów § 105 Rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września 1997 roku w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. 03.169.1650) pracą na wysokości jest ta, która wykonywana jest na powierzchni znajdującej się co najmniej 1,0 m nad poziomem podłogi lub ziemi. Na tak umiejscowionych powierzchniach, na których w związku z wykonywaną pracą mogą przebywać pracownicy lub służących jako przejścia, powinny być zainstalowane balustrady składające się z poręczy ochronnych, umieszczonych na wysokości co najmniej 1,1 m i krawężników na wysokości co najmniej 0,15 m.
Dodatkowo pomiędzy poręczą i krawężnikiem, w połowie wysokości powinna być umieszczona poprzeczka lub przestrzeń ta powinna być wypełniona w sposób uniemożliwiający wypadnięcie osób. Jeżeli ze względu na rodzaj i warunki wykonywanych prac zastosowanie balustrad lub innych środków technicznych jest niemożliwe lub nie będzie spełniać swojej funkcji, pracodawca jest obowiązany wyposażyć pracownika w odpowiednie środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości. Czynnikiem wywierającym w tym przypadku główny wpływ na dobór tych środków powinien być kształt, stromość i konstrukcja dachu, na którym wykonywana jest praca. Dlatego też sprzęt chroniący przed upadkiem z wysokości, aby prawidłowo spełniał swoje funkcje, musi być odpowiednio dobrany do stanowiska, na którym jest stosowany. W chwili obecnej w Polsce zagadnienia związane z wymaganiami stawianymi sprzętowi chroniącemu przed upadkiem z wysokości i metodami jego badań oraz podstawowymi zasadami użytkowania zawarte są w następujących Polskich Normach: PN-EN 353-1:2005, PN-EN 353-2:2005, PN-EN 354:2006, PN-EN 355:2005, PN-EN 360:2005, PN-EN 361:2005, PN- -EN 362:2006, PN-EN 363:2005, PN-EN 795:1999, PN-EN 358:2002.
Systemy, w które jest zestawiany indywidualny sprzęt chroniący przed upadkiem z wysokości, można podzielić na dwa podstawowe rodzaje:
- powstrzymujące spadanie z wysokości,
- uniemożliwiające rozpoczęcie spadania z wysokości.
Jak już wspominano uprzednio, czynnikiem decydującym o doborze środków chroniących przed upadkiem z wysokości jest konstrukcja, stromość i kształt dachu.
Robert Gorczyca
prawnik, specjalista ds. bhp
Komentarze (0)