5a
Uwaga:
Sposób nałożenia szpachlówki decyduje o sukcesie całej naprawy lakierniczej. Im więcej czasu poświęca się na szpachlowanie, tym mniej trzeba będzie czasu spędzić na szlifowaniu.
5b
Innym potwierdzeniem mojego stanowiska są zastrzeżenia do nakładania szpachlówki na blachę stalową i blachę ocynkowaną. A jak jest wybór i są zastrzeżenia, to zawsze znajdzie się ktoś, kto zrobi coś źle i nawet najlepsza szpachlówka czy technologia nie pomoże. A wtedy winny jest wyrób, a nie własna nieudolność.
[center][gallery][/gallery][/center]
6
Szpachlówkę poliestrową można nakładać tylko na blachę stalową. Nie ma ona wystarczającej przyczepności do blachy ocynkowanej. W razie potrzeby należy używać szpachlówki uniwersalnej, która ma doskonałą przyczepność zarówno do stali, jak i do powłoki cynkowej. Szpachlówkę poliestrową można też nakładać na epoksydowy podkład gruntujący.
7a
Szlifowanie: po utwardzeniu się szpachlówki szlifujemy maszynowo papierem o ziarnistości P180 (fot. 8). Na drugą warstwę stosujemy szpachlówkę drobnoziarnistą, wykończeniową. W celu przyspieszenia utwardzania się szpachlówki można podgrzać ją promiennikiem podczerwieni. Szlifowanie szpachlówki papierem o zbyt grubym ścierniwie pozostawia ślady w następnych warstwach, wyglądające jak małe wgłębienia w powierzchni lakieru.
7b
Szpachlówkę poliestrową można szlifować tylko na sucho. Nie wolno używać wody. Szpachlówka poliestrowa wchłania wodę. Podczas suszenia lakieru nawierzchniowego mogą wtedy powstawać pęcherze (tzw. odgotowanie), większe jest także ryzyko powstawania ognisk korozji. Szlifowanie niewystarczająco wyschniętej szpachlówki ma te same negatywne skutki, co szpachlówki ze zbyt małą ilością utwardzacza: zaklejanie się papieru ściernego przez lepką żywicę. Do szlifowania szpachlówki używa się papierów o średniej ziarnistości – P80 lub P120. Na koniec wykonuje się szlifowanie wykańczające papierem o ziarnistości P240. Do szlifowania można użyć narzędzi ręcznych (różnego rodzaju klocków szlifierskich) lub elektrycznych. Do dużych, gładkich powierzchni najlepiej nadają się szlifierki oscylacyjne. Natomiast powierzchnie o skomplikowanym kształcie najlepiej szlifuje się szlifierką mimośrodową (oscylacyjno-rotacyjną).
8
Szlifowanie końcowe: wykonujemy także maszynowo papierem o ziarnistości P240. Następnie wykańczamy ręcznie przy pomocy włókniny ściernej (fot. 9).
Gruntowanie: w celu odizolowania szpachlówki od następnych powłok lakierowych nakładamy na szpachlowane powierzchnie grunt reaktywny lub epoksydowy.
Jeżeli obróbka szlifowania doprowadziła do odsłonięcia gołej blachy, to trzeba takie miejsce zagruntować. Stosuje się dwa rodzaje podkładów gruntujących:
- poliwinylowy grunt reaktywny (fosforanowy) tzw. Wash Primer, np. oparty na kwaśnym fosforanie cynku. Jest to materiał dwuskładnikowy. Po wymieszaniu składników może być używany przez 24 godziny. Grunt nakłada się 2-3 cienkimi warstwami. Po wyschnięciu konieczne jest pokrycie tej warstwy właściwym podkładem gruntującym. Najczęściej jest to podkład jednoskładnikowy.
[center][gallery][/gallery][/center]
9a
- grunt epoksydowy. Na grunt epoksydowy można bezpośrednio nakładać szpachlówkę poliestrową, niezależnie od grubości warstwy. Można stosować grubszą warstwę gruntu, dzięki czemu może on również pełnić rolę podkładu. Czas schnięcia wynosi ok. 4 godziny przy 20 °C, a więc jest dość długi. Ten rodzaj gruntowania stosuje się w przypadku powierzchni przewidzianych do szpachlowania – tak by nie nakładać szpachlówki na gołą blachę.
9b
Powyższe informacje proszę traktować jako orientacyjne. Każda z firm lakierniczych ma swoje własne produkty, które różnią się między sobą parametrami i właściwościami. Polecam zatem dokładne ich poznanie i stosowanie zawsze materiałów tej samej firmy.
Stosowanie niewłaściwych dla danego podłoża podkładów może być przyczyną utraty przyczepności. Zbyt grube warstwy poszczególnych produktów oraz zbyt krótki czas schnięcia między warstwami może powodować powstawanie małych kraterów w postaci otwartych zagłębień w powłoce.
Uwaga:
Prace natryskowe lakieru bazowego i bezbarwnego wykonujemy w kabinie lakierniczej przystosowanej do lakierowania lakierami wodorozcieńczalnymi. Do pistoletu doprowadzamy sprężone powietrze: filtrowane, odwodnione i odolejone.
Naprawa lakiernicza nie polega, jak widać, tylko na machaniu pistoletem, o czym przekonani są młodzi adepci sztuki lakierowania. Powyżej przedstawiony został tylko pierwszy etap, który jest najważniejszy dla jakości całej naprawy. Żeby zostać dobrym lakiernikiem, trzeba umieć przygotować sobie powierzchnię i umieć ją oceniać. Dobrego lakiernika poznaje się po tym, jak przygotował sobie powierzchnię pod lakier. Jeżeli lakiernik nie będzie umiał przygotować powierzchni pod lakier, to nie będzie umiał jej także ocenić, gdy przygotuje ją ktoś inny. Po nałożeniu lakieru nawierzchniowego jest już za późno na korekty przygotowania powierzchni.
Wiesław Wielgołaski
Komentarze (0)