Już w latach 70. ubiegłego wieku, kiedy dochodziło do drobnych uszkodzeń na liniach produkcyjnych pojazdów, zaczęto zastanawiać się nad sposobem taniego i szybkiego ich usunięcia. Rosnąca konkurencja wymagała obniżania kosztów produkcji, a zatem zmniejszania kosztów końcowych.
Zdarzające się uszkodzenia były kłopotliwe do usunięcia poprzez wymianę elementów na nowym pojeździe. Nie stanowiło to tak dotkliwego problemu w przypadku uszkodzeń elementów odkręcanych, lecz w przypadku elementów na stałe połączonych z konstrukcją nośną pojazdu, jak np. dach czy błotniki tylne, tworzyło komplikację.
W związku z tym zastosowano metodę pozwalającą na usunięcie tych uszkodzeń bez dodatkowych kosztów materiałowych. Metoda ta polegała na wypychaniu bądź wyciąganiu wgnieceń oraz delikatnej zmianie struktury, aby schować nadmiar materiału (powstający w trakcie naciągnięcia się blachy). Efekty tego zabiegu powodowały brak możliwości odróżnienia elementów naprawianych od oryginalnych.
W późniejszym czasie technologia ta została przeniesiona z fabryk producenckich do warsztatów naprawczych. Dzięki temu powstała doskonała alternatywa dla tradycyjnych napraw blacharsko-lakierniczych. Po tak wykonanej naprawie nie można ani wzrokowo, ani przy pomocy prostych czujników zidentyfikować miejsca uszkodzenia.
W Polsce technologię tę nazwano „naprawami bezinwazyjnymi”. Nazwa ta sugeruje brak ingerencji w oryginalne powłoki zabezpieczające poszycie. Poza granicami naszego kraju do określenia tej technologii stosowana jest nazwa PDR – SMART REPAIR, co w rozwinięciu znaczy Paintless Dent. Repair – Small and Medium Area Repair Technologies. Nazwa ta sugeruje, że naprawom poddawane są niewielkie uszkodzone obszary, z niedużą ilością dodatkowych zabiegów technologicznych. W naprawie tej praktycznie nie występują koszty materiałowe, które w stosunku do napraw tradycyjnych są znacznie mniejsze.
Elementy, które mogą zostać poddane PDR, to poszycia pojazdów, które uległy uszkodzeniom bez naruszenia powłok lakierowych, np. po gradobiciach. Wgniecenia to najczęstsze uszkodzenia poddawane naprawom przy użyciu tej metody. Naprawy te mogą być wykonywane również na elementach uszkodzonych w inny sposób, na znacznie większych powierzchniach. Ważne, aby w takiej sytuacji nie doszło do zbytniego naciągnięcia poszycia zewnętrznego elementu, które utrudnia kompensacje nadmiaru materiału.
W przypadku napraw bezinwazyjnych (PDR) mamy do dyspozycji kilka metod:
- metoda łyżeczkowania,
- metoda klejowa,
- inne.
Pierwsza metoda, zwana metodą łyżeczkowania, polega na wypychaniu wgnieceń od strony wewnętrznej karoserii, gdzie do naprawy uszkodzenia wykonawca wykorzystuje otwory technologiczne pomiędzy karoserią a wzmocnieniami wewnętrznymi i za pomocą specjalnych narzędzi (hebli) wypycha wgniecenie delikatnie ponad stan prawidłowy, a następnie specjalnym punktakiem i młoteczkiem wyrównuje powstały nadmiar materiału, tworząc powierzchnię skórki pomarańczy. Należy przy tym pamiętać, że dla doświadczonego wykonawcy metoda ta umożliwia szybką naprawę, ale wymaga wstępnego rozbrojenia elementów naprawianych elementów, żeby precyzyjnie zlokalizować miejsce uszkodzenia i dokonać naprawy. Demontaż dotyczy głównie tapiecki, nadkoli i innych elementów oraz osłon wewnętrznych nadwozia pojazdu.
Druga metoda, nazywana klejową, wykorzystuje specjalnie przygotowane, wykonane z tworzywa bądź metalu, podkładki, które przyklejane są w miejscu uszkodzenia do wyczyszczonej i przygotowanej wcześniej powierzchni lakieru. Następnie wgniecenie wyciąga się z wykorzystaniem młotka bezwładnościowego ponad powierzchnię zamierzoną, a potem przywraca kształt do oryginalnego. Metoda ta jest bardziej czasochłonna, nie wymaga demontażu tapicerek i osłon, jest najczęściej stosowana przy elementach, gdzie występuje problem z dostępem od wewnątrz, np. profilach zamkniętych, jak słupki, progi itd.
Istnieją również inne metody, takie jak przywracanie kształtów termicznie i z wykorzystaniem prądów wirowych, wykorzystując pamięć kształtu elementu. Metody te są rzadziej stosowane i polegają na miejscowym ogrzewaniu i odpowiednim schładzaniu z równoczesnym profilowaniem wgnieceń, np. podciśnieniowo lub magnetycznie.
Możliwości naprawy metodą PDR
Naprawy metodami PDR można dokonać, gdy element przeznaczony do naprawy nie był wcześniej naprawiany. Szczególnie dyskwalifikowane są miejsca, które wcześniej przechodziły naprawy metodami klasycznymi, gdzie występują powierzchnie pokryte szpachlą i dodatkowymi powłokami lakierowymi. Dodatkowe powłoki i materiały przyczyniają się do powstawania pęknięć i pogorszenia trwałości powłoki. W przypadku uszkodzenia warstwy powłoki lakierowej metody te mogą być stosowane do precyzyjnego wyrównania rodzimego materiału poszycia i następnie przeprowadzenia niezbędnych zabiegów w celu naniesienia nowej powłoki. W wyniku takiego postępowania następuje niewielka ingerencja w oryginalne zabezpieczenia antykorozyjne.
Jednym z niewielu ograniczeń zastosowania metod PDR jest możliwość przywrócenia kształtu w miejscach, gdzie nie były dokonywane wcześniej jakiekolwiek naprawy poszycia. W przypadku naprawy takich miejsc naprawa jest nie skuteczna i może być widoczna w postaci pogorszenia powierzchni lakierowej.
Komentarze (0)