Do tak przygotowanej powierzchni przykładamy próbniki kolorów lub także wspomagamy tę czynność spektrofotometrem. Każda firma lakiernicza ma zestawy próbek wszystkich lakierów wyprodukowanych na potrzeby producentów samochodów. Można powiedzieć, że taki zestaw wzorników kolorów jest archiwum kolorów oryginalnych samochodów. W takim systemie można także znaleźć odpowiedni kolor i dla samochodu zabytkowego. Dla lakiernika nie ma problemu w znalezieniu odpowiedniego odcienia i jego receptury. Podczas określania koloru musimy stosować odpowiednie źródło światła padającego na obszar wokół miejsca naprawianego. Najlepiej, jeżeli to będzie światło słoneczne, ale nie działające bezpośrednio, czyli tzw. półcień.
Dobór odpowiedniego koloru i korekta jego odcienia jest najtrudniejszym elementem w procesie lakierowania. Nie zawsze odcień lakieru wykonanego według receptury fabrycznej będzie odpowiadał naszym oczekiwaniom. Jest to spowodowane tym, że lakier używany w produkcji seryjnej może mieć różne odcienie wskutek działania wielu czynników, np.:
- produkcja odbywa się w różnych miejscach, przy różnych prędkościach taśmy produkcyjnej i różnymi metodami aplikacji;
- różnice w temperaturze nakładania i wilgotności powietrza;
- różnice w wyposażeniu i narzędziach;
- wstępna kontrola jakości toleruje odchylenie od wzorca lub nie stwierdza różnicy w stosunku do obowiązującego standardu.
Bardzo ważnym czynnikiem przy określaniu odpowiedniego koloru jest czynnik ludzki, czyli nieprawidłowe widzenie barw. Każdy kolorysta lub lakiernik samochodowy powinni przechodzić okresowe specjalistyczne badania, które mogą stwierdzić ewentualne zaburzenia w rozpoznawaniu barw. W praktyce wygląda to tak, że nawet dobrze dobrany kolor może być źle nałożony przez lakiernika i odwrotnie, niezbyt dobrze dobrany odcień lakieru może być skorygowany przez doświadczonego lakiernika. Można zatem powiedzieć, że dobór odpowiedniego odcienia lakieru nie jest najważniejszy, ponieważ jest ściśle związany z techniką aplikacji. A liczy się końcowy efekt, czyli polakierowany częściowo element bez wyraźnych oznak lakierowania. Takie efekty można uzyskać stosując technikę drobnych napraw.
Możliwości drobnych napraw
W przeciwieństwie do lakierowania częściowego elementu nadwozia, metoda drobnych napraw wyraźnie ogranicza obszar naprawy. Przyjmuje się, że całkowity obszar naprawy nie powinien być większy niż powierzchnia kartki o formacie A4. Metodę tę stosuje się do uszkodzeń nie większych niż o średnicy około 30 mm. Także nie na wszystkich elementach i nie w każdym miejscu taka napraw jest możliwa. Na rysunku 1 przedstawione są miejsca, na których można i na których nie można wykonać takiej naprawy.
Można powiedzieć, że drobne naprawy mają następujące ograniczenia:
- do maks. wielkości powierzchni A4 (20 x 30 cm);
- do jednej naprawy na element;
- do oryginalnej powłoki dobrej jakości (nie do elementów z plamami na powłoce);
- do pewnych powierzchni (patrz rysunek 1);
- do pewnych kolorów.
Zatem naprawa jest możliwa, jeżeli:
- uszkodzenia są bardzo małe;
- maksymalna wielkość naprawianej powierzchni jest mniejsza niż A4 (DIN);
- uszkodzenia występują przy krawędzi elementów;
- jest tylko jedna naprawa na elemencie;
- dotyczy koloru niekrytycznego.
Naprawa jest niemożliwa, jeżeli:
- maksymalna wielkość powierzchni naprawianej jest większa niż A4;
- jest dodatkowe uszkodzenie, czyli jest więcej niż jedno uszkodzenie na elemencie;
- uszkodzenie jest na środku elementu.
Ale mimo tych ograniczeń drobne naprawy charakteryzują się dwiema cechami: szybkością naprawy, czyli redukcją czasu pracy oraz ograniczeniem kosztów, czyli redukcją zużycia materiałów – nawet do 50 proc.
Takie cechy prowadzą do satysfakcji i zadowolenia klienta, a dla lakiernika jest to następne wyzwanie i zdobywanie doświadczenia w celu wykonywania szybkich i o wysokiej jakości napraw powłok lakierowych.
Także liczba narzędzi jest ograniczona i nie wymaga żadnych specjalistycznych. Wystarczą te, które już znajdują się na wyposażeniu każdej lakierni:
- Mała szlifierka mimośrodowa, np. United Tools, Airwall, Festo, Hamach, Rupens;
- Mały pistolet lakierniczy, np. DeVilbiss, Sata, Iwata;
- Materiały ścierne:
- Rasty polerskie, np. 3M, SIA, Farecla, Bodymagic, Abel;
- papiery, np. 3M, SIA, Mirka;
- Mały promiennik podczerwieni, np. IRT, Trisk, Spanesi;
- Maski przeciwpyłowe, taśmy, folia, np. 3M, Supermask, EMM.
Przykładowy proces naprawy można ująć w następujących krokach naprawczych (na podstawie technologii Du Pont):
- Zamaskować sąsiadującą powierzchnię.
- Przeszlifować uszkodzoną powierzchnię szlifierką mimośrodową z papierem P120-P180 (fot. 2).
- Odtłuścić zmywaczem lakierniczym i przetrzeć ściereczką antystatyczną. Wysuszyć sprężonym powietrzem (fot. 3).
- W przypadku głębokich uszkodzeń przygotować szpachlę, nałożyć i wysuszyć. Należy przy tym przestrzegać danych technicznych schnięcia zastosowanego produktu.
- Przeszlifować szpachlę, stosując odpowiednie stopniowanie ziarnistości papieru ściernego: P180-P280-P360 lub P180-P240-P320.
- Ponownie odtłuścić zmywaczem lakierniczym i przetrzeć ściereczką antystatyczną. Wysuszyć sprężonym powietrzem
- Zamaskować powierzchnie sąsiadujące i przygotować szybkoschnący podkład wypełniający o niskiej zawartości LZO. Podczas przygotowywania podkładu wypełniającego zwrócić uwagę na zastosowanie właściwego odcienia szarości. Przed nałożeniem podkładu zalecane jest odizolowanie szpachli odpowiednim podkładem gruntującym. Nałożyć podkład wypełniający.
- Pierwsza warstwa podkładu powinna być nałożona szerzej niż druga, ponieważ likwidacja odkurzu przy szybkoschnących produktach HS jest trudna i może spowodować utratę przyczepności w końcowej fazie naprawy. Suszenie podkładu wypełniającego zgodnie z danymi technicznymi zastosowanego produktu.
- Szlifowanie podkładu przy zastosowaniu odpowiedniego stopniowania ziarnistości papieru: P360-P400-P500/P600.
- Ponownie odtłuścić zmywaczem lakierniczym i przetrzeć ściereczką antystatyczną. Wysuszyć sprężonym powietrzem.
- Przygotować lakier nawierzchniowy i nakładać, używając technik redukujących powstanie odkurzu. Warstwa bazowa i warstwa lakieru bezbarwnego lub warstwa lakieru jednowarstwowego. Zastosować technikę cieniowania podobną do tej, jaką stosujemy przy pracach standardowych, ale na mniejszej powierzchni (fot. 4).
- Wysuszyć warstwę wierzchnią, stosując się do Danych Technicznych zastosowanego produktu. Ostudzić i wypolerować (fot. 5).
Komentarze (0)