Motocykle

Fabrycznie nie montuje się lekkich rolek, ciężarków lub „palców”, ale jeżeli zwiększymy obroty osiągane przez silnik za sprawą zabiegów tuningowych, to warto je wykorzystać tak, aby silnik pracował najczęściej w przedziale pomiędzy obrotami mocy maksymalnej i maksymalnego momentu obrotowego. Niestety właściwy ciężar trudno dobrać, można to zrobić jedynie metodą prób i błędów, czyli montując zestawy rolek, ciężarków lub „palców” o różnej masie i wykonując jazdy próbne. Masa rolek, ciężarków lub „palców” musi być dobrana do siły sprężyny koła pasowego biernego, a ta z kolei zależy od masy obciążającej skuter, czyli w wypadku skutera sportowego – od masy kierowcy. Oczywiście zamontowanie zbyt lekkich ciężarków sprawi, że skuter nie będzie osiągał maksymalnej prędkości, gdyż koło pasowe połączone z multiwariatorem nie osiągnie maksymalnej średnicy. Z kolei jeżeli ciężarki będą zbyt ciężkie, to koło pasowe połączone z multiwariatorem osiągnie swoją maksymalną średnicę, zanim silnik osiągnie obroty zbliżone do obrotów mocy maksymalnej, a wówczas skuter także nie osiągnie maksymalnej prędkości, gdyż silnik zostanie zduszony zbyt wysokim przełożeniem. 

Wady i zalety różnych typów muliwariatorów
Największą wadą multiwariatorów rolkowych jest duża siła tarcia występująca pomiędzy rolkami i ich bieżniami. Tarcie powoduje dość szybkie zużywanie ich powierzchni, a takie rolki mają tendencję do blokowania się w bieżniach i powodują oporne działanie multiwariatora. Jego praca nie przebiega już tak płynnie. Te wady nie występują w multiwariatorach dźwigniowych, gdzie tarcie występuje głównie na osiach dźwigni. Multiwariatory dźwigniowe zazwyczaj są nieco cięższe, a ich konstrukcja jest bardziej skomplikowana, ale wykazują dużą trwałość i odporność na zanieczyszczenia. Multiwariatory „palcowe” nie są odporne na zanieczyszczenia, ale są lżejsze od konstrukcji dźwigniowych i trwalsze od multiwariatorów rolkowych.

Rafał Dmowski